Spowiedź... strach czy radość?

„Bo jak niebo góruje nad ziemią,

Tak drogi moje górują nad waszymi,

A moje myśli nad waszymi myślami (…)”

Iz 55, 9

   Jezus chodząc i nauczając uczulał swoich słuchaczy, aby najpierw, zanim osądzą drugiego człowieka zobaczyli to co jest 

w nich złe i co oddala ich od Stwórcy. „Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz?”      (Mt 7, 3)

Uciekamy od grzechów, boimy się przyznać, że popełniliśmy grzech ciężki czy lekki i wyznać go w Sakramencie Pokuty, dlatego tak wiele osób ucieka od konfesjonałów, nie idzie do Spowiedzi bo nie chce uniżyć się i przyznać do słabości, uważa że wystarczy żal 

w sercu i już jest czysty. Wielu z nas również unika systematycznej Spowiedzi, bo nie popełniła żadnego ciężkiego grzechu.

Jezus Chrystus powiedział do Świętej Siostry Faustyny:

„Kiedy się zbliżasz do spowiedzi, wiedz o tym, że ja sam w konfesjonale czekam na ciebie, zasłaniam się tylko kapłanem, lecz sam działam w duszy. Tu nędza duszy spotyka się z Bogiem miłosierdzia.”

Jezus zaprasza Nas do Spowiedzi. On czeka na nas w konfesjonale w osobie kapłana, zawsze Miłosierny i gotowy wybaczyć nam wszystko, jeżeli tylko będziemy żałować popełnionych grzechów. On wręcz pragnie mieć nas blisko siebie. Chce, aby jego dzieci były zawsze obok Niego i były czyste- żeby miały czyste ubrania. Nie może pozwolić kochający ojciec, aby jego syn, czy córka chodziła 

w brudnych i zużytych ubraniach, bo to źle świadczy o nim. Tak samo Ojciec Niebieski chce abyśmy byli zadbani i schludni- aby czystym wejść na Ucztę Niebieską.

Dlatego tak ważne jest, aby rozpoznać i zaakceptować popełnione grzechy. Aby przyjść i uklęknąć przy kratkach konfesjonału 

i wyznać to co nas oddaliło od Boga. I wysłuchać co Jezus Chrystus ma nam do przekazania. Potem odejść i cieszyć się bliskością Jezusa w naszym sercu.