Twoja jedyna (wiersz)

 

Twoja jedyna

Jakub Polak

 

Ona pamięta twoje narodziny

Ona stworzyła dla ciebie dom rodzinny

Ona pierwsza była gdy krzyczałeś

I przed wyjściem z Jej łona się wzbraniałeś

 

Mama – bo tak jako dziecko Ją nazwałeś

To Jej pierwszej twarz poznałeś

Mama – to Ona twe pierwsze kroki widziała

I gdy upadłeś to Ona cię dźwigała

 

Ona pierwszych słów Cię nauczyła

I o tym co ci szkodzi nieraz pouczyła

Była obecna przy sukcesach i porażkach

Kiedy bez sił chodziłeś na czworakach

 

Gdy odnosiłeś sukcesy w nauce czy życiu

Ona wciąż Ci kibicowała stojąc w ukryciu

Gdy pierwszy raz się zakochałeś

I niejeden raz serce swe złamałeś

 

Gdy ręce twe od zimna marzły

A za oknem leżał puch biały

Ona rękawiczki na twe ręce wkładała

I szalikiem szyję twą opatulała

  

Wychodząc słyszałeś: „Uważaj mój mały”

Tak Jej słowa miłości ku tobie brzmiały

Pomyśl ile tych chwil okazywania miłości było

Zapisz je na kartce – oby ci papieru starczyło

 

Może teraz myślisz o Niej stojąc nad Jej grobem

Nie smuć się - Ona żyje bowiem

Ona już zawsze w twoim sercu będzie

Będzie z Tobą – gdzie się udasz – wszędzie.

 

Może żyje, ale zapominasz o Niej

Myślisz o niej jakoby tylko na śmierć skazanej

Pamiętaj masz Ją tylko jedną

Biegnij do Niej – uchwyć ją za Jej rękę chwiejną

 

Powiedz – MAMO! – dziękuję, że mnie urodziłaś

I niejedno swoje cierpienie za mnie zapłaciłaś

Dziękuję, że urodzić i wychować mnie chciałaś

Że swoje życia dla mnie oddałaś!

 

Może było tak, że jej nie poznałeś

I wieczny żal w sercu do Niej miałeś

Ona też tylko człowiekiem była

I fatalny błąd może popełniła

 

Nieważne jaka by Ona nie była

Wiedz jedno – życiem Cię obdarzyła!

Bo tak wielu życie zostało odebrane

A tobie właśnie zostało ono podarowane!